Δεν μπορώ να εμπιστευθώ τον σύντροφό μου και ερμηνεύω με καχυποψία και καταστροφολογικά οποιοδήποτε ερέθισμα. Ναι, το παραδέχομαι. Έρχεται η φίλη μου στο σπίτι κι αν γελάσει λίγο παραπάνω μαζί του, αν ανοίξουν συζήτηση μεταξύ τους θέλω να φύγει, να φύγει και να μην την ξαναδώ. Μα δεν ντρέπεται να γουστάρει το αγόρι μου; Άρχισα να κουνάω νευρικά ποδαράκι, να χασμουριέμαι, να απαντώ απότομα και επιτέλους έφυγε. Επιτέλους μείναμε μόνοι. Ε, και έκανα ένα μικρό “σχολιάκι”…

“Είσαι τρελή” άρχισε να μου φωνάζει εκείνος, αλλά εγώ τα είπα και ησύχασα η γυναίκα. Όχι, που νομίζει ότι δεν καταλαβαίνω τί γίνεται.

Πρόβλημα…
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν συνέβαινε από αυτά. Εγώ είμαι τρελή. Αλλά δεν ξέρω, κάτι με πιάνει όταν τον βλέπω να μιλάει, να κοιτάει, να συζητάει, να γελάει με άλλη εκτός από μένα. Στην πραγματικότητα νιώθω μονίμως το στομάχι μου σφιγμένο. Ακόμα κι όταν απλά βλέπω μια όμορφη κοπέλα στο δρόμο, ακόμα κι όταν δεν είναι μαζί μου…

“Στην πραγματικότητα, τα άτομα αυτά έχουν μια δυσκολία στο να πιστέψουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Υποβόσκει μια αρνητική εικόνα εαυτού, έντονη ανασφάλεια, ενώ παράλληλα αισθάνονται ανεπαρκείς ως προς τον ρόλο τους ως σύντροφοι και εραστές. Είναι άτομα με πολύ άγχος, που μπορεί να οδηγηθούν και στην ανάπτυξη κάποιας αγχώδους διαταραχής. Επιπλέον, η ύπαρξη μιας διαταραχής είναι ικανή να οδηγήσει το άτομο στο να αναπτύξει δευτερογενώς τέτοιου τύπου συμπεριφορές” επισημαίνει η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα.

Τα πρότυπα φταίνε
Δεν φταίω εγώ όμως, να ξέρεις. Η κοινωνία φταίει. Τόσες ωραίες γυναίκες γύρω, τόση προσφορά που αρρωσταίνω. Τις βλέπω πως τον κοιτάνε. Βλέπω ότι είναι μόνες και διαθέσιμες. Δεν αντέχω άλλο.

“Η γυναίκα προσπαθεί να αφομοιωθεί και τελικά να ταυτιστεί με το πρότυπο ομορφιάς που η σύγχρονη εποχή επιτάσσει. Με τον τρόπο αυτό μπαίνει σε μια διαρκή αγωνία, σε ένα μόνιμο άγχος για να βελτιώσει και να τελειοποιήσει την εικόνα της, έτσι ώστε και η ίδια να νιώθει περισσότερο θηλυκή και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αλλά και να αισθάνεται ότι είναι περισσότερο ποθητή στο σύντροφό της”. Έτσι είναι. Όπως τα λέει η κ.Ζαρκάδα.

“Κάπου εκεί, στην αναζήτηση της τελειότητας και στο ταξίδι του ανταγωνισμού, χάνει τον εαυτό της. Προσπαθώντας να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι οδηγείται σε συμπεριφορές άγχους. Ωστόσο, το άγχος τόσο της εικόνας όσο και της επίδρασης σχετίζεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του ατόμου που το βιώνει” συμπληρώνει η ψυχολόγος και συνειδητοποιώ πώς από τη μέρα που τον γνώρισα άλλαξα τον τρόπο που ντύνομαι, άλλαξα τα μαλλιά μου, άλλαξα τη συμπεριφορά μου…

Και τώρα που το παρατηρώ, μοιάζω όλο και περισσότερο με αυτές που σιχαίνομαι. Μπράβο μου! Απαρνήθηκα τον εαυτό μου ή μου φαίνεται;

Έχω χάσει τον ύπνο μου. Κι όσο τον σκέφτομαι να μου φωνάζει: πρέπει να σε δει γιατρός, τόσο πιο έξαλλη γίνομαι. Δεν μπορώ όμως άλλο να κλαίω. Δεν μπορώ άλλο να βυθίζομαι στις αρνητικές σκέψεις. Μήπως να πάω τελικά; Καλό θα μου κάνει. Όσοι έχουν ξεκινήσει ψυχοθεραπεία λένε ότι τους έχει βοηθήσει πολύ.

Για να μάθεις αν τελικά πρέπει να επισκεφτείς έναν ειδικό, κάνε “κλικ” εδώ

της Ξένιας Ιωάννου
Με την πολύτιμη συνεργασία της ψυχολόγου, Νίκης Ζαρκάδα