Τελικά ντυνόμαστε για τους άντρες ή για τις άλλες γυναίκες; Για πες…

Για τον εαυτό μας, για τον σύντροφό μας, για τις άλλες γυναίκες… Για ποιον;

Θα πω πρώτη εγώ… και μετά θα με ενδιέφερε πολύ να πεις κι εσύ.

Πάμε λοιπόν…. Ξεκινάω…

Σκέφτομαι… Σκέφτομαι λίγο ακόμα… Λοιπόν… Υπάρχουν φορές που ντύνομαι για εκείνον και υπάρχουν και φορές που ντύνομαι για μένα. Στην πρώτη εκδοχή ντύνομαι σέξι, στη δεύτερη ντύνομαι πιο fashion-ίστικα. Όταν ο “στόχος” μου είναι εκείνος θα φορέσω μίνι ή ντεκολτέ ή μια στενή πένσιλ φούστα μέχρι το γόνατο. Κόκκινα νύχια ή γαλλικό. Κόκκινο κραγιόν και μάσκαρα. Όταν ο “στόχος” μου απουσιάζει και ντύνομαι για μένα ντύνομαι πιο περίεργα. Ρούχα που ένας άντρας θα αποκαλούσε “τι είναι αυτό που φοράς;”, “δεν σας καταλαβαίνω εσάς τις γυναίκες”. Παπούτσια που απωθούν τους άντρες. Οι άντρες λατρεύουν τις γόβες, τα τακούνια στιλέτο, τα πέδιλα. Δεν συμφωνούν με τα χοντρά τακούνια, δεν συμπαθούν τις πλατφόρμες, δεν αντέχουν τα “χοντροπάπουτσα”. Τους αρέσει να διαγράφεται το σώμα, τους αρέσουν τα αέρινα υφάσματα ή τα αυστηρά ταγέρ. Αυτές είναι οι φαντασιώσεις τους. Απλές, κλασικές…

Όλες οι υπόλοιπες στιλιστικές αναζητήσεις είναι γυναικεία υπόθεση. Τους αρέσουν τα στενά παντελόνια, γιατί διαγράφουν τους γλουτούς, αλλά προτιμούν τις φούστες. Αν και τα baggy παντελόνια δεν είναι και τόσο του γούστου τους, αν τα φέρεις στα μέτρα τους, αν δηλαδή είναι τόσο χαμηλόμεσο ώστε διαγράφεται το σέξι κοκαλάκι της λεκάνης… θα τσιμπήσουν.

Όλα αυτά τα κάνεις όμως τελικά για να αρέσεις σε εκείνον ή σε εσένα; Και στους δύο. Και σε μένα θέλω να αρέσω και σε εκείνον. Θέλω όμως μερικές φορές να φορέσω κάτι τόσο extravagant που ξέρω ότι δεν θα του αρέσει. Εμένα μου αρέσει όμως και θα το φορέσω. Ξέρω ότι δεν έχω target group, αλλά δεν με νοιάζει. Ένα υπέροχο avant garde κομμάτι, με τυλίγει στην εκκεντρικότητά του, στους ανατρεπτικούς όγκους του και μου φτιάχνει το κέφι… Κι ας μην έχω target group. Ή μήπως έχω…

Είναι ωραίο να νιώθεις ποθητή. Είναι ωραίο να βλέπεις ότι φόρεσες το φόρεμα που αποκαλύπτει ολόκληρη την πλάτη και του αρέσει. Το βλέπεις στο μάτι του. Άρα πέτυχες το στόχο σου.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ηδονή που νιώθεις μέσα σου. Το γυναικείο μάτι. Οι γυναίκες ξέρουν από μόδα, οι γυναίκες αναγνωρίζουν… Κι όταν στα μάτια τους δεις ένα κοπλιμέντο χαίρεσαι. Όταν όμως δεις σπίθες ηδονίζεσαι. Γιατί; Γιατί;

Μοιάζει με μονομαχία. Στεκόμαστε πλάτη με πλάτη. Κάνουμε δέκα βήματα και αντί να γυρίσουμε και να πυροβολήσουμε, δείχνουμε τις τσάντες μας, τα παπούτσια μας, τα ρούχα μας. Η ηττημένη θα λιποθυμήσει, θα εντυπωσιαστεί ή θα πυροβολήσει με το βλέμμα της. Κι αυτό για έναν διεστραμμένο λόγο μας αρέσει. Γυναικείος έμφυτος ανταγωνισμός; Κομπλεξισμός;

Οι περισσότερες γυναίκες λένε ότι ντύνονται για τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι άντρες λένε ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο παραμύθι. Εμείς δηλώνουμε ότι ντυνόμαστε για να νιώθουμε εμείς καλά, για να νιώθουμε εμείς σέξι, κι εκείνοι είναι σίγουροι πως ντυνόμαστε για να τους προκαλέσουμε. “Γιατί κοριτσάκι μου φοράς το σορτσάκι, τη φούστα μέχρι τον αφαλό; Για σένα;” Ναι για μένα! Για μένα, ε; Πες…

Πέρα από τον γυναικείο ανταγωνισμό βέβαια υπάρχει και η γυναικεία αλληλεγγύη. Γιατί ωραίο το Louboutin σου αγάπη μου, αλλά το αγοράκι θα δει ένα καυτό τακούνι στιλέτο, θα δει μια κατακόκκινη σέξι σόλα και θα κάνει τους ανάλογους συνειρμούς. Η γυναίκα όμως θα αναγνωρίσει την αξία του, την ποιοτική, τη σχεδιαστική, τη γνώση σου στη μόδα, το γούστο σου, την ικανότητά σου να το αγοράσεις, το οικονομικό σου επίπεδο. Θα σε κοπλιμεντάρει για την επιλογή σου, για την κομψότητά σου, για την στιλιστική σου παιδεία, για τα κατορθώματά σου. Ο άντρας θα σε κοπλιμεντάρει για την κομψότητά σου ή για τον ερωτισμό σου. Τελεία. Το απλούστερο δηλαδή που κατά γενική ομολογία είναι και το σημαντικότερο, αλλά όσον αφορά στη μόδα και στις γυναίκες (μεταξύ τους) …μάλλον δεν ισχύει.

Θα ρωτήσω και τη Σοφία Σούζα, την Fashion Editor του TLIFE…

“H αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Νομίζω ότι οι περισσότερες όταν επιλέγουμε το πρωί τι θα βάλουμε έχουμε στο μυαλό τις φίλες μας κι έτσι κάνουμε ένα σετάρισμα που θα αρέσει σε αυτές. Είμαστε πάντα in fashion για να αρέσουμε στην παρέα μας, να πάρουμε την επιβράβευση, το οποίο όμως δεν είναι κακό αν μας κάνει να νιώθουμε όμορφα.

Στις γυναικοπαρέες με το τέλειο στιλ, τις ακριβές τσάντες, τα most wanted παπούτσια, τα στενά φορέματα… οι γόβες και τα ντεκολντέ είναι τόσο “βήτα” και αυτές που τα φοράνε απλά δεν ξέρουν…. Για τα κορίτσια με τις γόβες και τα ντεκολτέ, οι γυναίκες με το αψεγάδιαστο fashion-ιστικο στιλ είναι… ξινές, ξενέρωτες, ασεξουαλικές…

Το ντύσιμο είναι επικοινωνία και ανάλογα με το τι φοράμε δίνουμε πληροφορίες: τι διαβάζουμε, τι ταινίες βλέπουμε, τι μουσική ακούμε… άρα όσες δεν φοράνε τα “σωστά” δεν μας κάνουν.

Στα αγόρια όμως οι πληροφορίες έρχονται με πιο απλό τρόπο: όσο πιο στενό τόσο πιο καλό. Η γυναικεία σιλουέττα πρέπει να διαγράφεται, τα παπούτσια είναι μόνο γόβες ή πέδιλα και όλα τα άλλα απλά δεν τα αφορούν. Ακόμη και οι πιο ενημερωμένοι μας προτιμούν με τον θηλυκό μας εαυτό και όχι με το τρόπο που ο πολυαγαπημένος μας Marc Jacobs προσπαθεί να μας ντύσει.

Οπότε it’s up to you. Προτείνω ένα συνδυασμό μόδας και θυληκότητας που θα φέρει ισορροπία και τα πιο επιθυμητά αποτελέσματα γιατί ντυνόμαστε για τις φίλες μας αλλά όλες καταβάθος τον Mr Goodman ψάχνουμε…”

Άρα, ντυνόμαστε για να αρέσουμε. Άρα, απλά ντυνόμαστε. Εκφραζόμαστε. Δημιουργούμε. Και αυτό που αποζητούμε είναι η αποδοχή. Την αποδοχή για αυτό που είμαστε. Κι όχι για αυτό που ντυθήκαμε. Άρα, αυτό που φοράμε κι αυτό που είμαστε πρέπει να ταυτίζονται απόλυτα. Όποιο κι αν είναι το target group…

Σωστά… Ανοίγεις την ντουλάπα σου και φοράς αυτό που πραγματικά κάνεις κέφι. Κι αν το καλοσκεφτείς, όλα αυτά που υπάρχουν στην ντουλάπα σου συνθέτουν την προσωπικότητά σου. Είμαστε οι επιλογές μας. Άρα, ντυνόμαστε για τον εαυτό μας. Καθρεφτιζόμαστε για τον εαυτό μας κι ελπίζουμε να αρέσουμε. Σε εκείνον, σε εκείνες. Ξέρουμε όμως καλά, πως αν δεν αρέσουμε σε εμάς τις ίδιες από το σπίτι δεν βγαίνουμε.

Και κακά τα ψέματα, εκείνη την ύστατη στιγμή, που βλέπεις το παπούτσι των ονείρων σου, που το φοράς, που ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου, που σου τρέχουν τα σάλια, που το λατρεύεις, που αποφασίζεις να το αγοράσεις… είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Μπορεί να σκεφτείς: “θα κόψει φλέβα η ξινή / θα τρελαθεί ο Θανάσης / θα τρελαθεί η κολλητή”… αλλά ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Για μια στιγμή, υπάρχεις μόνο εσύ και το αντικείμενο του πόθου. Και μετά σιωπή… Και μετά όλα τα υπόλοιπα!

Εσύ τι λες;