Όταν οι άντρες άφησαν το ρόπαλο κάτω, οι γυναίκες σταμάτησαν να εκφράζονται.

Φτιαχτήκαμε για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και φτάσαμε να τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου. Πόλεμος! Φτιαχτήκαμε για να ζούμε μαζί, ειρηνικά. Και δεν αντέχουμε ούτε στιγμή χωρίς διαφωνίες.

Οι γυναίκες γύρω μου φωνάζουν πως δεν υπάρχουν άντρες, πως όλοι οι άντρες είναι γουρούνια. Κοσμητικά επίθετα που σε κάνουν να κοκκινίζεις. Θυμός! Αλλά και οι άντρες δεν πάνε πίσω. Μας στολίζουν ωραιότατα.

Οι άντρες δεν θέλουν σχέση, θέλουν την ησυχία τους, δεν θέλουν έναν κέρβερο να γκρινιάζει πάνω από το κεφάλι τους. Και σιγά-σιγά, αλλάζουν τα δεδομένα και για τις γυναίκες. Κουράστηκαν. Βαρέθηκαν να δίνουν το τηλέφωνό τους, να χτυπάει μία φορά και μετά… σιωπή! Σχεδόν σταμάτησαν να σκέφτονται και το γάμο.

Και όλοι συμφωνούν σε ένα μόνο πράγμα: δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο εκεί έξω. Μα τι συμβαίνει επιτέλους; Από τη μια κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του κι από την άλλη όλοι μένουν μόνοι.

Οι άντρες βαριούνται. Άφησαν το ρόπαλο στη σπηλιά και άραξαν στην τηλεόραση. Άντε να βγούνε και για κανένα ποτάκι με φίλους, να πούνε πέντε βλακείες, να κάνουν περιστασιακό σεξ και να γυρίσουν σπίτι να κοιμηθούν μόνοι, απλωτοί σε διπλό κρεβάτι. Χωρίς γκρίνιες.

Ποιος κυνηγός καλέ; Σιγά μην τρέξει. Σιγά μην κυνηγήσει. “Πολλοί άντρες σήμερα βαριούνται να υποστηρίξουν μια σχέση. Δεν προσπαθούν. Δεν είναι άντρες με την έννοια του κλασικού αρσενικού που θα σε κυνηγήσει” σημειώνει η ψυχολόγος Δήμητρα Ζάφειρα.

Κάθονται και τα βλέπουν όπως θέλουν τα πράγματα. Όπως τους βολεύει. Όπως ο μπάρμαν που με είχε κάνει έξαλλη ένα βράδυ… “Έχετε καταντήσει ανακυκλώσιμο είδος” μου είπε. “Είσαστε απεγνωσμένες και φαίνεται. Όσο άνετες και να το παίζετε, σας έχουμε πάρει χαμπάρι. Ορμάτε πάνω μας. Κι όσο κι αν προσπαθείτε να κρατάτε τα προσχήματα, φαίνεται η απόγνωσή σας. Τα κάνετε όλα… Άρα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Και με την υπερπροσφορά που υπάρχει γιατί να κυνηγήσεις μια σχέση;”.

Οι γυναίκες…

Εμείς από την άλλη, έχουμε τα δικά μας προβλήματα. “Το χάρισμα των γυναικών είναι η ικανότητά μας να εκφραζόμαστε συναισθηματικά” διευκρινίζει η κ. Ζάφειρα. “Επειδή λίγο έχουμε εξισωθεί με τους άντρες κινδυνεύουμε να χάσουμε αυτό το χαρακτηριστικό κι αυτό δεν είναι καλό. Αυτή ήταν η ικανότητά μας: να γεννάμε, να γινόμαστε μάνες, να “φτιάχνουμε” δηλαδή, να δημιουργούμε και να εκφραζόμαστε συναισθηματικά. Αυτό ήταν και η δύναμή μας. Η δυνατότητα να βιώνουμε συναισθήματα, να τα αναγνωρίζουμε και να τα εκφράζουμε. Και τώρα; Το αναγνωρίζουμε το συναίσθημα του “το έχω ανάγκη”, το κρύβουμε, το μεταμορφώνουμε και το μεταμφιέζουμε σε “δύναμη” και “περίεργη” συμπεριφορά”.

Τη χάσαμε τη μπάλα κι εμείς. Αρχίσαμε τις στρατηγικές, πήραμε μέχρι και το ρόπαλο από τη σπηλιά (που κάποιος το είχε ξεχάσει) και άρχισε το μπάχαλο…

Και να σκεφτεί κανείς ότι καταβάθος είμαστε όλοι τόσο τρυφερά πλάσματα! Γιατί έχουμε χαθεί στη μετάφραση; Γιατί βλέπουμε το δάχτυλο και χάνουμε το δάσος; Γιατί δεν χαλαρώνουμε, εμείς οι γυναίκες… μήπως και σηκωθούν οι κύριοι και ξαναπιάσουν το ρόπαλό τους;

της Ξένιας Ιωάννου

Με την πολύτιμη συνεργασία της Δήμητρας Ζάφειρα