Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν ένα κορίτσι που περίμενε τον πρίγκιπα να έρθει να τη σώσει. What? Μήπως είναι πολύ ξεπερασμένο να μιλάμε για πρίγκιπες; Μήπως είναι μια δικαιολογία για να μένεις μόνη; Η Ντόρα Μίνου, ΜΑ Κλινικής Ψυχολογίας, Ψυχοθεραπεύτρια (ενηλίκων, ζεύγους & οικογένειας) γράφει για τους …αποδομημένους πρίγκιπες!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν σκεφτούμε τα παραμύθια που μας διάβαζαν όταν ήμασταν παιδιά, αλλά και που διαβάζουμε κι εμείς τώρα στα παιδιά μας, η γυναίκα, αυτή η τρυφερή, δροσερή φύση που παρουσιάζεται στις ιστορίες, άλλες φορές ταλαιπωρημένη και άλλες φορές φοβισμένη και ιδιαίτερα συνεσταλμένη, στο τέλος θα βρει τον πρίγκιπα που θα έρθει να τη λυτρώσει, να την πάρει μακριά από τις δυσκολίες και θα της παρέχει μία ονειρική ζωή. Ο πρίγκιπας, είναι όμορφος, με ωραία κορμοστασιά, ατρόμητος, τρυφερός, γενναιόδωρος και προστατευτικός.
Ακούγεται πολύ όμορφο και ρομαντικό όλο αυτό, δίνει έμφαση στα στερεότυπα μιας άλλης εποχής, στους ρόλους των δύο φύλων, υπογραμμίζοντας την αδύναμη φύση και θέση της γυναίκας στην κοινωνία και τη στιβαρότητα, τη δύναμη και την εξουσία του άντρα που θα την αγαπήσει υπερβολικά, θα την προστατέψει και θα την έχει πριγκίπισσα στο πλευρό του. Γιατί κάπως έτσι “είχε πλάσει” η κοινωνία τα δύο φύλα. Κοντά σε αυτά τα πρότυπα ζούσαν οι άνθρωποι πριν από κάποια χρόνια.
Πολλά από τα παραμύθια παραμένουν κλασσικά και επαναλαμβάνονται οι ιστορίες τους, σε μία κοινωνία που αλλάζει συνεχώς. Οι άνθρωποι εξελίσσονται, οι συνθήκες ζωής είναι τελείως διαφορετικές, οι ρυθμοί της καθημερινότητας γρήγοροι και απαιτητικοί, οι αντιλήψεις αναθεωρούνται, τα στερεότυπα αποδομούνται και οι εξελίξεις της εποχής έρχονται να μας αλλάξουν πολλά από αυτά που ίσχυαν τότε.
Πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχουν γυναίκες στην εποχή μας που περιμένουν τον πρίγκιπα για να συνδεθούν και να κάνουν μία σχέση. Η απάντηση είναι πως υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες και μάλιστα σε μεγάλο ποσοστό. Είναι αυτές που αποφασίζουν, ουσιαστικά, να είναι μόνες ενώ ταυτόχρονα παραπονιούνται για αυτήν την έλλειψη συντροφικότητας και μοιράσματος που προσφέρει η σχέση, θεωρώντας ότι οι προσπάθειές τους είναι αποτυχημένες και δεν μπορούν να βρουν έναν άνθρωπο στα μέτρα τους.
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Καμία σχέση δεν μπορεί να συμβαδίζει 100% με αυτό που ονειρευόμαστε. Οι προσωπικές προσδοκίες πολλές φορές είναι ένας κακός σύμβουλος στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Ζούμε σε μία εποχή αρκετά απαιτητική, οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι, οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις περισσότερες γιατί υπάρχει εξέλιξη σε όλους τους τομείς. Η τεχνολογία έχει μπει στη ζωή μας πολύ δυναμικά, οι άνθρωποι δουλεύουν πολύ περισσότερο και συναναστρέφονται πολύ λιγότερο σε σχέση με άλλες εποχές. Διανύουμε την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της αποξένωσης και της μοναχικότητας.
Οι γυναίκες σε μεγάλο ποσοστό κυνηγούν καριέρα, έχουν ανεβάσει αρκετά ψηλά τον πήχη των προτιμήσεών τους, είναι πιο ανεξάρτητες, δυναμικές, χειραφετημένες. Σε αυτό το προφίλ λοιπόν της σημερινής γυναίκας δεν έχει θέση ο δυνατός, προστατευτικός σύντροφος που θα τη “λυτρώσει” από τα δεσμά της.
Στην πραγματικότητα οι γυναίκες που περιμένουν ένα τέτοιον άντρα είναι οι γυναίκες που αποφεύγουν τη δέσμευση, που δυσκολεύονται να δουν, να αξιολογήσουν και να αποδεχτούν τον άνθρωπο που θα αποφασίσουν να ζήσουν μαζί μία συντροφική ζωή. Όλο και περισσότερο σήμερα, εντοπίζουμε τον φόβο της συναισθηματικής επένδυσης από μεριάς τους.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος, και αυτό ασφαλώς αναφέρεται και στους άνδρες. Άλλωστε το πώς ορίζει ο καθένας το τέλειο είναι υποκειμενικό. Από την άλλη εάν πιστεύουμε στα παραμύθια, καλό θα είναι να αναλογιστούμε: εμείς είμαστε ο τύπος γυναίκας που διαβάζουμε σε όλες αυτές τις ιστορίες; Έχουμε το προφίλ της όμορφης, σεμνής, υποτακτικής γυναίκας που θα παραδοθεί σε έναν άντρα άνευ όρων, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς πρωτοβουλίες και δεν θα αντισταθεί στις προτιμήσεις και τις προσταγές του; Η απάντηση είναι όχι, και η ερώτηση θα μπορούσε να αντιστραφεί, γιατί λοιπόν και ένας άντρας να μην περιμένει την όμορφη πριγκίπισσα που θα του “κλέψει” την καρδιά, έτσι όπως την περιγράφουν τα παραμύθια;
Εν τέλει, το θέμα στην ουσία είναι η δυσκολία των σχέσεων στις μέρες μας και η έμμεση επιλογή της γυναίκας να ζει μία λιγότερο συντροφική και περισσότερο μοναχική ζωή. Η συνεύρεση των ανθρώπων σήμερα, έχει πιο γρήγορους ρυθμούς, γιατί εφόσον βρισκόμαστε στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας, των λιγότερων ταμπού και της συναισθηματικής, σεξουαλικής αλλά και κοινωνικής απελευθέρωσης, οι άνθρωποι τη σχέση τη βλέπουν λιγότερο ως διέξοδο που την έβλεπαν κάποτε, και περισσότερο συμπληρωματικά στη ζωή τους. Αυτό όταν γίνεται με επίγνωση, είναι επιλογή. Γίνεται πρόβλημα όταν η γυναίκα υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι τόσο εξιδανικευμένοι όπως είναι οι “πρίγκιπες” ώστε να ζήσουν μία ζωή ονειρεμένη, έτσι όπως την περιγράφουν τα παραμύθια και την ονειρευτήκαμε ως έφηβοι με τα πρώτα καρδιοχτύπια, ψάχνοντας ταυτόχρονα να βρούμε τα πατήματά μας.
Οι σχέσεις δεν είναι ώριμες από την αρχή. Χτίζονται στην πορεία, και για να γίνει αυτό χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί, να μπορούμε να αποδεχτούμε τον άλλο, να επικοινωνούμε τις διαφορές και τις ομοιότητές μας και να έχουμε τη διάθεση όχι μόνο να πάρουμε αλλά και να δώσουμε -έτσι χτίζεται το “μαζί”, και από τους δύο με αγάπη, διάθεση, σεβασμό, εμπιστοσύνη και αποδοχή.
Να θυμάσαι…
Τον πρίγκιπα από το παραμύθι είναι από δύσκολο έως αδύνατο να τον συναντήσεις, αλλά μπορείς να βρεθείς σε μία ονειρική σχέση εάν και εφόσον υπάρχουν τα βασικά συστατικά και επενδύσετε συναισθηματικά και οι δύο, ώστε αυτή η σχέση να χτιστεί σε “γερά θεμέλια”, να ωριμάζει και να έχει διάρκεια στο χρόνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ