Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα!

Δεκαπενταύγουστος. Οι μοναδικοί ένοικοι ολόκληρης της συνοικίας μάλλον είμαστε εμείς. Ησυχία παντού. Ηρεμία και γαλήνη. Όλες τις ώρες. Το θρόισμα των φύλλων από το βοριά με χαλαρώνει. Τώρα το ακούω πιο καθαρά. Τα αυτοκίνητα στα σκιερά, δροσερά δρομάκια, λιγοστά.

Οι διακοπές στο σπίτι είναι οι πιο ξεκούραστες. Το πρωινό ξύπνημα, στην ασφάλεια του γνώριμου χώρου, χωρίς το άγχος της δουλειάς, οι μεγάλοι περίπατοι, η κλασική οικογενειακή μας ποδηλατάδα και όλες αυτές οι επιλογές… Θερινό σινεμά, για καφέ στο Paul’s, βόλτα στο Μοναστηράκι, στην Καστέλλα για ψαράκι, shopping χωρίς ουρές στα ταμεία του Zara.

Eίναι όλα αυτά, που ονειρεύομαι να κάνω μέσα στο χρόνο και ποτέ δεν προλαβαίνω ή ποτέ δεν έχω τη δύναμη όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο και σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι τρέχω συνήθως να προλάβω τις δουλειές, που δεν έκανα μέσα στην εβδομάδα.

Είναι τα απλά καθημερινά πράγματα. Χρόνο με την οικογένειά μου. Μια μακρινή βόλτα με το σκύλο μου. Χρόνο για να χαζολογήσω όση ώρα θέλω μια βιτρίνα χωρίς να βιάζομαι. Πάντα βιάζομαι. Πάντα μια δουλειά με κυνηγάει. Κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Χρόνο για γυμναστική. Με τον Νικόλα και τη Λυδία, τρέχαμε κάθε πρωί για μισή ώρα. Η πιο αναζωογονητική στιγμή της ημέρας. Μια συνήθεια που εκτιμήσαμε πάρα πολύ, ίσως γιατί είναι αδύνατο να την εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας.

Ακόμη και το καθάρισμα του σπιτιού απ΄ όλα τα άχρηστα αντικείμενα που σωρεύονται μέσα στη χρονιά, είναι ευχάριστο και χαλαρωτικό.

Ξέχασα ακόμα να προσθέσω την επιλογή για σάπισμα στο κρεβάτι και διάβασμα με τις ώρες. Διαβάζω αυτή την περίοδο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα το βραβευμένο με Pulitzer, μυθιστόρημα “Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε”. Το δράμα χέρι χέρι με την ελπίδα. Παιδική αθωότητα, αληθινό συναίσθημα και διαμάντια που λάμπουν μέσα στα κάρβουνα…

Σας φιλώ γλυκά και ξεκούραστα και τρυφερά και αγαπησιάρικα,

Τατιάνα