Ειρήνη Μουρτζούκου: Φόνισσα του Παπαδιαμάντη ή θύμα τραγικών συμπτώσεων;

Η Ειρήνη Μουρτζούκου, η 24χρονη γυναίκα από την Κόρινθο, με το παιδικό πρόσωπο, το γαλανό βλέμμα και το ύψος 12χρονου μικροσκοπικού αγοριού, αποτελεί το μεγαλύτερο γρίφο των ημερών. Είναι serial killer μωρών; Ένας μικρός Ντάμιεν Θορν από την ταινία «Προφητεία», που σκοτώνει ότι μπαίνει στο δρόμο του; Είναι και αυτή ένα μεγάλο θύμα λόγω των σκληρών βιωμάτων των παιδικών της χρόνων, που προκάλεσαν ή ενέτειναν μια ήδη υπάρχουσα ψυχοπαθολογία, ή πρόκειται για ένα τραγικό πρόσωπο εν μέσω πολλαπλών συμπτώσεων με την τυχαία παρουσία της τη στιγμή του θανάτου πέντε παιδιών;

Η πρώτη επαφή με το θάνατο σε ηλικία 6 ετών.

Το γαϊτανάκι του παιδικού θανάτου ξεκίνησε για την Ειρήνη, όταν η ίδια ήταν μόλις έξι ετών. Τη συνάντησα από κοντά όταν ήρθε στην Αθήνα για να μιλήσει με τους δικηγόρους της. Όπως η ίδια μου εξομολογήθηκε σε μια εκ βαθέων συζήτηση, η πρώτη επαφή της με το θάνατο ήταν μια αποβολή της μητέρας της. Δεν θα ξεχάσει ποτέ, όπως μου είπε, την εικόνα του νεκρού μωρού, που τυλιγμένο σε μια κουβερτούλα, με τον ομφάλιο λώρο ακόμα να κρέμεται από το κορμάκι του, «ήταν όμορφο». Έτσι μου περιέγραψε το μωρό, που είδε να κρατά στην αγκαλιά της η μητέρα της βγαίνοντας από την τουαλέτα και έχοντας μόλις αποβάλει.  Η περιγραφή της μου θύμισε τις φωτογραφίες των νεκρών μωρών που διατηρούσε στο κινητό της. Τυλιγμένα και αυτά σε κουβερτούλες, όπως εκείνο. Τα έβλεπε όμορφα κι εκείνα μέσα στη νεκρική ηρεμία που τα τύλιγε όπως και η παιδική κουβερτούλα…

Ο θυμός με τη μητέρα της

Η Ειρήνη είχε αρχίσει να αναπτύσσει μια βαριά προβληματική σχέση με τη μητέρα της από παιδί, που κάποια στιγμή, όταν έμαθε και άλλες σκληρές αλήθειες μετατράπηκε σε μίσος.

Όπως ισχυρίζεται η ίδια, η μητέρα της και ο παππούς της από τη πλευρά της μητέρας της, τη χτυπούσαν πολύ, και ήταν εκείνη που ως παιδί έκανε πολλές φορές τις δουλειές του σπιτιού και μεγάλωνε τα μικρότερα αδέλφια της.

Ο θυμός με τη μητέρα της κόχλαζε. Στην παιδική της ηλικία όπως μου εκμυστηρεύτηκε αντελήφθη, ότι η μητέρα της απατούσε τον πατέρα της. «Την είδες;» την ρώτησα. «Την άκουγα», μου απάντησε. «Με έπαιρνε μαζί της σε σπίτια, ενώ την άκουγα και στο σπίτι από το δωμάτιο μου, όταν έφευγε ο πατέρας μου.»

Και μετά, στα εννιά της χρόνια, όπως μου αποκάλυψε η ίδια, ήρθε αντιμέτωπη με το πιο σκληρό πρόσωπο της βίας, τον χειρότερο εφιάλτη. Είναι αυτό που κρατά μέχρι σήμερα ως σκοτεινό μυστικό στον ταραγμένο βίο των παιδικών της χρόνων. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.

Ο θάνατος της αδελφής της όταν η Ειρήνη ήταν 14 ετών

Τι συνέβη με την αδελφούλα της, που πέθανε στο σπίτι όταν η Ειρήνη ήταν έφηβη;

Στις 6 Φεβρουαρίου του 2014 η Ειρήνη επιστρέφει από το σχολείο. Είναι πιεσμένη. Μια πήγαινε σχολείο και μια όχι. Στο σπίτι την περίμενε η ζωή, που κανένα παιδί δεν ήθελε να ζει. Ένας παππούς που την ξυλοφόρτωνε. Μια μητέρα που την κακοποιούσε επίσης, όπως η ίδια ισχυρίζεται στη συνέντευξή της, και τρία μικρότερα αδέλφια. Έφαγαν ψάρι και η μητέρα, έστειλε τα παιδιά να κοιμηθούν στο μεγάλο διπλό κρεββάτι καθώς η ίδια θα έφευγε από το σπίτι. Η Ειρήνη έπρεπε να φροντίσει τα μικρότερα. Τον αδελφό της, την αδελφή της και το μωρό. Στους μικροσκοπικούς της ώμους έπεφταν πολλά βάρη. Μαγείρευε, καθάριζε, φρόντιζε τα μικρά. Έτσι τα περιγράφει η ίδια.

Τι συνέβη στο φτωχικό δωμάτιο με τα τέσσερα αδελφάκια όταν έκλεισε η πόρτα; Ήταν η δεύτερη φορά που η Ειρήνη ήρθε αντιμέτωπη με το θάνατο. Τραγική ειρωνεία. Στο μωράκι είχαν δώσει το όνομα Ζωή. Της ζήτησα να μου περιγράψει ξανά και ξανά όσα θυμόταν. «Το μωρό έβγαλε έναν ήχο μου είπε αρχικά. Όχι ήχο, συνέχισε. Το παιδί κοπανιόταν. Το πήγαν στο νοσοκομείο. Δεν μου είπαν αμέσως ότι πέθανε.»

Ήταν ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα των θανάτων βρεφών που σημάδεψαν την πορεία της. «Η Ζωή ήταν η βασίλισσα μου», μου είπε. Ήταν το πρώτο βρέφος που χάθηκε, με την Ειρήνη στο πλευρό του. Έφυγε από τα χέρια της ή από παθολογικά αίτια; Αυτό το ερώτημα απασχολεί την ελληνική δικαιοσύνη και την κοινή γνώμη.

Οι κοινωνικές υπηρεσίες είχαν χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας όταν η Ειρήνη ήταν παιδί, μετά από καταγγελία που είχε γίνει στο «Χαμόγελο». «Μίλησες στην κοινωνική λειτουργό;» τη ρώτησα. «Γιατί, για να φάω ξύλο μετά;» μου απάντησε. Και κάπως έτσι αυτό το παιδί ενός κατώτερου θεού βρίσκεται αντιμέτωπο με μια έρευνα ως ενήλικη γυναίκα για να διαπιστωθεί αν είναι μια σύγχρονη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη.