Κάθε φορά που διασχίζω το κέντρο της Αθήνας με πιάνει κάτι μεταξύ έντονου θυμού, θλίψης και απογοήτευσης.
Ξεκινήσαμε με μεγάλο ενθουσιασμό με το Νίκο και τα τρία παιδιά να πάμε στο θέατρο. Προτιμήσαμε απογευματινή παράσταση για να μην κοιμηθεί η Λυδία στην αγκαλιά μου.
Διασχίζοντας την Αθήνα μέχρι να φτάσουμε απογοητεύτηκα και θύμωσα για άλλη μια φορά, όπως άλλωστε και κάθε φορά που κατεβαίνω στο κέντρο. Συνήθως γκρινιάζω και μουρμουρίζω στο αυτοκίνητο με τα όσα βλέπω γύρω μου, καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Σαββατιάτικα οι ταλαιπωρημένοι Αθηναίοι μεταξύ αυτών κι εμείς έπρεπε να υποστούν μια πορεία Κούρδων, που φώναζαν συνθήματα για τον Οτσαλάν!!! Τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν. Αλίμονο , στην Ελλάδα μπορεί ο καθένας όποτε γουστάρει να κλείσει όποιο δρόμο θέλει. Μπορούν εκατό άτομα να ταλαιπωρούν εκατοντάδες άλλους, που προσπαθούσαν να περάσουν ένα ήρεμο απόγευμα στην πολύπαθη πόλη. Δημοκρατία έχουμε άλλωστε!
Κοίταξα τα πανέμορφα νεοκλασικά διατηρητέα της Πανεπιστημίου. Μόνο ο Παρθενώνας δεν… στολίζεται ακόμη από γκράφιτι και συνθήματα σε αυτή την πόλη, σκέφτηκα.
Εκεί όμως που φρίκαρα είναι με την εικόνα που παρουσιάζει το ιστορικό κτίριο του πανεπιστημίου όπου σήμερα στεγάζεται η βιβλιοθήκη. Έξω από αυτό το αριστούργημα της αρχιτεκτονικής μαύροι πουλάνε τις μαϊμούδες τους ενώ κάποιοι άλλοι ξαπλωμένοι κάτω από τσαντίρια κάνουν μια ακόμη διαμαρτυρία. Η αστυνομία δεν μπορεί να ενοχλήσει κανέναν από αυτούς βεβαίως. Το πεζοδρόμιο εκεί εντάσσεται στο καθεστώς τους ασύλου!!! Αλίμονο δημοκρατία έχουμε!
Μετά για να έρθει η εκτόνωση με κάποιο τρόπο , άρχισα τον εξάψαλμο στους πολιτικούς. « Πώς την καταντήσατε έτσι την πόλη μας ; Πως καταντήσατε έτσι τη δημοκρατία μας ; Άβουλοι και λίγοι πολιτικάντηδες. Ανίκανοι. Ανύπαρκτοι. Σπρώχνετε την κοινωνία προς την άκρα δεξιά. Αυτό καταφέρατε με τις φοβισμένες ενοχικές πολιτικές σας. Να στρέψετε την κοινωνία προς τον συντηρητισμό! »
Τα έχωνα μέχρι που ο Νίκος σταμάτησε το αυτοκίνητο έξω από το θέατρο Γκλόρια.
Ευτυχώς η παράσταση ” Βότσαλο στη λίμνη ” μας αποζημίωσε. Γελάσαμε πάρα πολύ . Είναι μια από τις ελάχιστες παραστάσεις που μπορεί να παρακολουθήσει όλη η οικογένεια μαζί. Να γελάσει μια επτάχρονη, δυο έφηβοι και οι γονείς!!!
Ο Παύλος Χαικάλης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του σπαγκοραμμένου Μανώλη. Γράφει τη δική του ιστορία σε ένα έργο που έχουν σημαδέψει με την ερμηνεία τους κορυφαίοι κωμικοί του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου όπως, ο Βασίλης Λογοθετίδης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Πολύ καλή επίσης η Στέλλα Παπαδημητρίου στο ρόλο της καταπιεσμένης και στεγνωμένης από αγάπης συζύγου αλλά και η λαμπερή Νικολέττα Καρρά που πέφτει σαν βότσαλο στην ήρεμη λίμνη της ζωής του Μανώλη ,ταράζοντας τα …μουχλιασμένα νερά της.
Το γέλιο είναι ψυχοθεραπεία. Στη επιστροφή για το σπίτι η διάθεση στο αυτοκίνητο ήταν διαφορετική . Η συζήτηση για την παράσταση είχε ανάψει, τα παιδιά επαναλάμβαναν τις αστείες ατάκες του έργου και το σκοτάδι είχε πέσει έξω, κρύβοντας κάποιες από τις ασχήμιες της Αθήνας….
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ