Μια μικρή, πρώτη σπίθα ελπίδας…

Την παρακολουθούσα για μήνες να «λιώνει» χαμογελαστή και μαυρισμένη. Η Νανά ανέβαζε φωτογραφίες από τον σκελετωμένο εαυτό της στο facebook. Στα περισσότερα ενσταντανέ απεικονιζόταν σε εστιατόρια, μπροστά σε λαχταριστά πιάτα φαγητού. Ο συμβολισμός σαφής: «Τρώω και είμαι ευτυχισμένη». Ακολούθησαν φωτογραφίες από την παραλία και άλλες… χαρούμενες στιγμές.

Τα social media βοούσαν από το σοκ της εικόνας της. Όταν ο άνθρωπος φτάνει στο τελευταίο στάδιο της νευρικής ανορεξίας, η εικόνα είναι τραγική. Έκπληξη. Αμηχανία. Ο άνθρωπος που …φεύγει από οικειοθελή ασιτία. Δεν το χωράει ο νους. Κι όμως! Έτσι είναι αυτή η ασθένεια. Είναι βαριάς μορφής ψυχική νόσος. Ο ασθενής έχει μια εντελώς στρεβλή εικόνα του εαυτού του. Βλέπει το σώμα του μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.

Αρχικά αποφάσισα να μη δώσω καμία δημοσιότητα στο θέμα. Έτσι νόμιζα ότι την προστάτευα. Μήνες σιωπής.

Μετά την πήρα τηλέφωνο. Δεν μου απάντησε. Της έστειλα μηνύματα. Με απέφυγε. Ήξερε τι ήθελα να της πω. Δεν ήθελε να το ακούσει.

Επέμεινα. Τη συνάντησα. Το σοκ των φωτογραφιών δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που αντίκρισα μπροστά μου. Άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα για ώρα. Με κοίταζε με τα μεγάλα καταγάλανα μάτια της που διατηρούν ακόμη τη λάμψη τους. Αυτά τα μάτια είναι σαν ξένα σε αυτό το μαραμένο σώμα.

«Συνειδητοποιείς ότι φεύγεις;» τη ρώτησα. «Αυτά μου τα είπαν και οι ψυχολόγοι» μου απάντησε, σαν να μιλούσε για το πιο ανούσιο πράγμα.

Αισθάνθηκα ότι δεν την ένοιαζε. Τρόμαξα περισσότερο. Είπαμε πολλά που θα μείνουν μεταξύ μας. Προσπάθησα να την πείσω να μπει στο Αιγινήτειο. Εκεί δουλεύει η πιο εξειδικευμένη ομάδα γιατρών πάνω σε περιπτώσεις σαν την δική της.

Στην αρχή είπε εντάξει. Μετά χάθηκε. Εξαφανίστηκε. Δεν ήθελε να νοσηλευτεί. Δεν ήθελε να σωθεί.

Μίλησα με τον πιο εξειδικευμένο ψυχίατρο στην Ελλάδα στο θέμα της νευρικής ανορεξίας. Μου είπε πως η μόνη λύση σε τέτοιες σοβαρές περιπτώσεις είναι ο ακούσιος εγκλεισμός σε εξειδικευμένο ίδρυμα από την οικογένεια του ασθενούς, με εισαγγελική παραγγελία.

Ήξερα από την ίδια ότι για ειδικούς λόγους, η μοναδική της οικογένεια είναι ο σύζυγός της. Σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο, να του πω τι να κάνει. Δίστασα. Ένιωσα ότι ξεπερνούσα τα όρια.

Έτσι αποφάσισα να κάνω μια εκπομπή. Κι έτσι δέχτηκε να μπει στο νοσοκομείο. Το ίδιο απόγευμα.
Αυτή η κίνηση είναι μια μικρή πρώτη σπίθα ελπίδας.

Ο αγώνας είναι δύσκολος, μακρύς και αβέβαιος. Εξαρτάται από την ίδια και τον σύντροφό της.
Όλοι εμείς που την αγαπάμε θα είμαστε εκεί για να την στηρίξουμε σε ό,τι χρειαστεί.