Νιώθετε φόβο για το τριήμερο που έρχεται;

Αισθάνεστε ανασφάλεια για το τί θα συναντήσετε όταν θα επιστρέψετε στο σπίτι σας; Κι αν δεν φύγετε, μήπως η άδεια από ενοίκους πολυκατοικία σας αγχώνει περισσότερο;

Αν ναι, δεν είστε οι μόνοι. Η κοινωνία ζει πια υπό το καθεστώς του φόβου της εγκληματικότητας. Οι περισσότεροι από εσάς, αν δεν σας έχουν ήδη κλέψει, ξέρετε ότι είναι πιθανόν σύντομα να έρθει η σειρά σας. Κάποιος θα εισβάλει στο σπίτι σας, κάποιος θα σας τραβήξει την τσάντα την ώρα που περπατάτε στο δρόμο. Θα βρείτε το αυτοκίνητό σας παρκαρισμένο στη θέση του το επόμενο πρωί;

Το μόνο που εύχεται πια κανείς είναι να μη βρίσκεται μέσα στο σπίτι εκείνη την ώρα και να μην πάθει κακό αυτός και η οικογένειά του.

Η κατάσταση είναι πια εκτός ελέγχου. Οι στρατιές των πεινασμένων μεταναστών, η τεράστια άνοδος της ανεργίας, η φτώχια, η πείνα και η απόγνωση, μετατρέπουν σε κλέφτες ακόμη και ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την παραβατικότητα.

Μια συνεργάτης από τη δουλειά ήρθε χθες αναστατωμένη στο γραφείο. Μια 54χρονη γυναίκα χτύπησε το κουδούνι της πολυκατοικίας της στο Περιστέρι. Η γιαγιά της 85 χρόνων την πέρασε για την εγγονή της και της άνοιξε. Η γυναίκα αυτή εισέβαλε στο διαμέρισμα και αρχίσε να ζητάει λεφτά. Η 85χρονη τρομαγμένη και σε κατάσταση πανικού αρνήθηκε… Η γυναίκα αρχίζει να φωνάζει. Τρέχει στην κουζίνα. Ανοίγει το ψυγείο. Ψάχνει για φαγητό. Είχε μείνει άνεργη πριν λίγο καιρό. Πού να βρει ξανά δουλειά! Δέχτηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της ηλικιωμένης γυναίκας, παίρνοντας δέκα ευρώ.

Τώρα πια μπαίνουν στα σπίτια όχι μόνο για κοσμήματα και χρήματα. Μπαίνουν και για ένα πιάτο φαγητό!!!

Όταν περπατώ στο δρόμο μόνη και δεν βρίσκομαι σε πολυσύχναστο μέρος, νιώθω φόβο. Και αυτό που με θυμώνει είναι ότι δεν θα ήθελα να νιώθουν το ίδιο και τα παιδιά μου. Κι όμως…

Προχθές άφησε η μητέρα μου για τρία λεπτά την τσάντα της στο αυτοκίνητο για να πάρει την κορούλα μου από τη στάση του λεωφορείου. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου της έσπασαν το τζάμι του αυτοκινήτου και την έκλεψαν. Αυτό που μας πείραξε όλους περισσότερο δεν είναι η απώλεια χρημάτων και προσωπικών αντικειμένων, αλλά το σοκ ενός μικρού παιδιού που αντιλαμβάνεται από την τρυφερή ηλικία των επτά ετών την αγριότητα της κοινωνίας, την απειλή και την αίσθηση ανασφάλειας.

Εμείς μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία πολύ διαφορετική. Πιο ξέγνοιαστη, πιο χαρούμενη. Εμείς μεγαλώσαμε στην εποχή που τα καλοκαίρια τα παράθυρα έμεναν πάντα ανοιχτά γιατί κανένα σπίτι δεν είχε air condition. Στην εποχή που η Κυψέλη και τα Πατήσια ήταν ακόμη… ελληνικές συνοικίες. Την εποχή που τα κλειδιά κρέμονταν στις πόρτες και που αν ξεχνούσες το κλειδί σου, κάποιος ένοικος της πολυκατοικίας σου θα σου άνοιγε την πόρτα.

Κάποτε, όταν έλεγα δελτίο ειδήσεων στον Αnt1, η κλοπή μιας τσάντας γινόταν είδηση. Τώρα είδηση είναι να πας βόλτα στην Αθήνα …και να μην σου κλέψουν την τσάντα!

Να είστε όλοι καλά και ασφαλείς!

Τατιάνα