Ο δικός μου επίγειος παράδεισος!

Αν μου λέγατε να σας περιγράψω τον παράδεισο, θα σας έστελνα ένα mms από τις λατρεμένες μου παραλίες της Εύβοιας. Εκεί περνώ το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού μου, όταν έχει μπουνάτσα, εκεί κολύμπησα και το σαββατοκύριακο που πέρασε.

Βρίσκονται στις παρυφές του όρους Καντήλι, στην κεντρική Εύβοια. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας στη Δροσιά Χαλκίδας. Δεν είναι εύκολα προσβάσιμες κι αυτό τις κάνει πιο πολύτιμες. Δεν είναι οργανωμένες, δεν έχουν ταβέρνες και μπαρ, δεν έχουν πολυκοσμία.

Πρασινογάλαζα, κρυστάλλινα νερά και πεύκα που φυτρώνουν σχεδόν πάνω στα βράχια. Τα δροσερά νερά των πηγών διατρέχουν το βουνό και χύνονται στη θάλασσα. Τα δέντρα, μοιάζουν νεαρά, με ανοιχτοπράσινα φυλλώματα. Το μέρος πρέπει να κάηκε πριν χρόνια και το δάσος μοιάζει αναγεννημένο.

Οι παραλίες έχουν λευκό ή γκρίζο βότσαλο και ο βυθός είναι στα περισσότερα μέρη βαθύς και απόκρυμνος. Σε κάποια σημεία είναι τόσο πολύ το νερό των πηγών που χύνεται στη θάλασσα, που το σώμα παγώνει ξαφνικά την ώρα που κολυμπάς.

Οι μυρωδιές μπλέκονται μεθυστικά. Το πεύκο, η θάλασσα, τα νερά των πηγών, η αλμύρα των βράχων.

Στο ψυγειάκι της παραλίας κράτησα παγωμένο το ουζάκι, τα παγάκια και τις ντομάτες. Πήρα από το σπίτι φρέσκο ζυμωτό ψωμί και ελιές. Η αίσθηση της γεύσης έφτασε στη απόλυτη τέρψη με τρία απλά ελληνικά εδέσματα.

Το ελληνικό καλοκαίρι ήρθε για να μας συνεπάρει, να μας ξεκουράσει, να μας γλυκάνει. Στον ευλογημένο τόπο που ζούμε, μπορούμε με λίγα κι απλά πράγματα να περάσουμε ονειρικά!

Φιλιά σε όλους,

Τατιάνα