Οι ανέμελες διακοπές στο Αυλωνάρι Ευβοίας

Τα παιδιά τρελαίνονται για τις διακοπές στο χωριό. Γιατί χωριό σημαίνει, ξυπολησιά, ελευθερία, ανεμελιά.

Έτσι και η Λυδία. Τρελαίνεται για τις μέρες που περνάει με τη γιαγιά και τον παππού στο Αυλωνάρι της Εύβοιας. Είναι οι μέρες που η μαμά και ο μπαμπάς πάνε μόνοι τους διακοπές (και ζουν ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ).

Η Λυδία έχει λοιπόν τους παππούδες να… λιώνουν και να της κάνουν όλα τα χατίρια. Έχει τα παιδιά του χωριού να παίζει όλη τη μέρα στα καλντερίμια, αφού δεν υπάρχουν αυτοκίνητα – μόνο ο γάιδαρος του μπάρμπα Λιά χωράει να περάσει από τα σοκάκια. Ακόμη στα πλεονεκτήματα του χωριού συγκαταλέγεται το τέλειο κρυφτό στην πλατεία το βράδυ, οι μεγάλες βόλτες στο ρέμα με τους μύλους και τα παιχνίδια με τα μεγάλα κύματα στην παραλία της Μουρτερής. Τι άλλο μπορεί να ονειρευτεί ένα πιεσμένο παιδί της πόλης από τις διακοπές του;

Οι γονείς μου έγιναν Αυλωναρίτες από επιλογή. Δεν έχουν σχέση με την περιοχή. Αποφάσισαν ότι ο παραδοσιακός αυτός οικισμός, με τον ενετικό πύργο στην κορυφή, θα είναι το χωριό τους. Αγόρασαν ένα μισογκρεμισμένο τοσοδούλι σπιτάκι μέσα στον οικισμό με τα πετρόχτιστα οικήματα και το έκαναν κουκλί.

Νιώθω γαλήνη σε αυτό το σπίτι. Οι αργοί ρυθμοί του χωριού. Η θέα του κάμπου. Τα φρέσκα αυγά από τις κότες της κυρά Αγγελικώς και η τεράστια αγκαλιά της μάνας μου, κάνουν πάντα τα μαγικά τους στην ψυχολογία μου.

Υπάρχουν χιλιάδες εγκαταλελειμμένα σπίτια στα ελληνικά χωριά που με λίγη προσωπική δουλειά και ελάχιστα χρήματα γίνονται καινούρια και μπορούν να αποτελέσουν ιδανικό καταφύγιο για όλες τις εποχές. Το Αυλωνάρι είναι ακόμη πιο όμορφο χειμώνα και το ανθισμένο, μυρωδάτο Πάσχα.

Βέβαια και σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο έχουν βάλει το χεράκι τους οι ανίκανοι και άχρηστοι κυβερνώντες, τοπικοί παράγοντες. Το νερό στο χωριό κόβεται συχνά. Κάποιες φορές και 12 ώρες. Πολλά σπίτια ζουν γεμίζοντας μπουκάλια με νερό και πλένοντας τα ρουχα με βιάση και πανικό τις ώρες που το νερό επαρκεί. Μήπως να καλέσουμε τη UNICEF; Εκτός από την Αφρική να κάνει και κανένα έργο ύδρευσης στο Αυλωνάρι;

Φιλάκια,
Τατιάνα