Βγήκα από το θέατρο Αθήναιoν γεμάτη συναισθήματα το βράδυ του Σαββάτου. Με την πληρότητα που νιώθω μετά από μια πολύ καλή παράσταση. Περπατούσα στη Βουκουρεστίου έχοντας αφήσει πίσω μου το κατάμεστο θέατρο με τους μαγεμένους θεατές και ο «Πουπουλένιος» τριγυρνούσε στο μυαλό μου ασταμάτητα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για ένα ήμουν σίγουρη. Ο Μαρκουλάκης είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Συγκλονιστική η ερμηνεία του στο ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν και πολύ ενδιαφέρον και σύγχρονο το έργο.
Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Μαρκουλάκης, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, γράφει: «Μεγαλώνουμε, φεύγουμε από το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας, γινόμαστε ό,τι χάσαμε»
Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια. Ένας φαύλος κύκλος αν το σκεφτείς. Μια ανακύκλωση πληγών. Μεταφέρουμε τις πληγές σε αυτούς που καλούμαστε να διαμορφώσουμε κάνοντάς τους συνεχιστές των δικών μας κενών.
Σε αυτό έμεινα περισσότερο εγώ. Άλλωστε ο καθένας βλέπει ένα έργο τέχνης μέσα από τη δική του βιωματική ματιά.
Φρίκη, αποτρόπαια εγκλήματα και βία συνυπάρχουν με τη φάρσα και την τρυφερότητα. Παραλογισμός, κωμωδία και τραγωδία αναμειγνύονται. Η παράσταση ήταν δίωρη και το έργο βαρύ, αλλά δεν κουράστηκα ούτε λεπτό. Μάλιστα απόρησα με μένα. Γέλασα με την πιο μαύρη μορφή βρετανικού χιούμορ ever. Με δολοφονίες και βασανισμούς παιδιών. Ο Martin McDonnagh δεν θεωρείται τυχαία ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους ιρλανδούς θεατρικούς συγγραφείς.
Δεν θα έπρεπε να παραλείψω να αναφερθώ και στις άλλες τρεις καταπληκτικές ερμηνείες από τους: Νίκο Κουρή στο ρόλο του καλού μπάτσου, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο ρόλο του αρτηριοσκληρωτικού αστυνομικού και Γιώργο Πυρπασόπουλο στον πολύ απαιτητικό ρόλο του διανοητικώς καθυστερημένου αδελφού του Χατούριαν. Ήταν όλοι υπέροχοι!
Μετά πήγα με το Νίκο για ποτάκι. Συνήθως καταλήγουμε σε κάποιο ήσυχο wine bar πίνοντας κόκκινο κρασί και σχολιάζοντας την παράσταση. Μια καλή πρόταση είναι το By the Glass στη Σουρή.
Φιλιά σε όλους,
Τατιάνα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ