Στη μνήμη δυο ηρώων…

Θέλω να αφιερώσω το σημερινό μου κείμενο στο Γιώργο και στο Γιάννη. Τους δύο αστυνομικούς που σκοτώθηκαν από σφαίρες κακοποιών στο Ρέντη. Τους δυο αυτούς ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για τη δική μας ασφάλεια.

Είκοσι δύο χρονών ο ένας και είκοσι τρία ο άλλος, δεν δίστασαν ούτε στιγμή. Με το πάθος της νιότης κατεδίωξαν τους φονιάδες. Και το πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Τα παιδιά αυτά ήταν περήφανα που υπηρετούσαν στην ελληνική αστυνομία. Τιμούσαν τη στολή που φορούσαν. Δεν ήταν βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Για 600 ευρώ δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, παρά μόνο αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις.

Με την εγκληματικότητα να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, η κοινωνία έχει ανάγκη από τέτοια παλικάρια. Έχουμε ανάγκη από νέους, που με πάθος θα υπερασπιστούν τον έλληνα πολίτη. Και οι πιτσιρικάδες της ομάδας Δίας που έπεσαν στο καθήκον, ήταν χθες βράδυ εκεί για μας. Ήταν εκεί για τον περιπτερά που του πήραν τις εισπράξεις της ημέρας . Είναι εκεί για όλους εμάς όταν έχουμε ανάγκη.

Πλήρωναν τα αλεξίσφαιρα γιλέκα από την τσέπη τους και τσοντάριζαν συχνά για λάδια και βενζίνη στα περιπολικά από τον πενιχρό μισθό τους. Γιατί πίστευαν ότι υπηρετούσαν έναν ιερό σκοπό. Την ασφάλεια του Έλληνα πολίτη.

Η αυτοθυσία του Γιώργου και του Γιάννη θα πρέπει ωστόσο να αφήσει στην ελληνική κοινωνία κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Να αποτινάξει από πάνω της τα φαντάσματα της δεκαετίας του 70, που τη στοιχειώνουν και πολλές φορές την καθορίζουν. Την εικόνα του αυταρχικού διεφθαρμένου μπάτσου που κυνηγάει τους κουμουνιστές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγονται ακόμη τέτοιες φωνές. Γραφικές φιγούρες που παλεύουν μέχρι σήμερα να αποδείξουν ότι αυτή είναι η εικόνα του Έλληνα αστυνομικού.

Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι. Φαντάσματα του παρελθόντος και αυτοί. Εμείς όλοι όμως θέλουμε να κρατήσουμε την εικόνα των δυο ηρώων στο μυαλό μας. Και με αυτή να πορευτούμε. Σε μια κοινωνία με αξίες και ιδανικά.

Αντίο παλικαράκια μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.

Τατιάνα.