Στην Επίδαυρο για τη Μήδεια…

Το Σάββατο παρακολούθησα με το Νίκο και τα παιδιά την παράσταση της Μήδειας στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, με τον Γιώργο Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο.

Φύγαμε από το θέατρο πλήρεις και γεμάτοι με τα δυνατά συναισθήματα που μια καλή παράσταση μπορεί να σου αφήσει.
Όλους τους ρόλους ερμήνευαν άνδρες, φορώντας μάσκες ακριβώς όπως στην αρχαιότητα. Ο σκηνοθέτης ανέδειξε την ερμηνεία των ηθοποιών και χρησιμοποίησε ένα λιτό, σύγχρονο τρόπο στην προσέγγιση της Ευριπίδειας τραγωδίας, χωρίς να κουράσει ούτε στιγμή. Ούτε καν την 9χρονη κόρη μου Λυδία, που παρά τη νύστα της, παρακολουθούσε εκστατική για μια ώρα και είκοσι λεπτά.

Ο Κιμούλης απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Η δύναμη, η ένταση, το πάθος στην ερμηνεία του γέμισαν τη σκηνή. Την άλωσαν. Το ίδιο και η σιωπή του. Ενδεδυμένος με πορφύρα, ανέβλυσε οργή και μίσος για την προδοσία του Ιάσωνα, ζήλεια και κακία για τη νέα του σύζυγο, πόνο, μοναξιά και εγκατάλειψη. Σκότωσε τα παιδιά της για να τον εκδικηθεί. Σκότωσε την ίδια της τη φύση.

Περίπου 12 χιλιάδες θεατές -ίσως και περισσότεροι- κατέκλυσαν το αρχαίο θέατρο και καταχειροκρότησαν την προσπάθεια των ηθοποιών.

Κι αν έρθει η παράσταση στα μέρη σας, μην τη χάσετε. Αν έχετε παιδιά από δέκα ετών και πάνω, θα σας έλεγα να τους δώσετε την ευκαιρία να δουν αυτό το συγκλονιστικό θέαμα. Θέλει ωστόσο προετοιμασία.

Ο Νικόλας και η Λυδία ετοίμασαν μια εργασία για τη Μήδεια, τον Ευριπίδη και το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου (…εντάξει όχι με δική τους πρωτοβουλία). Έτσι γνώριζαν τι παρακολουθούσαν και ζούσαν με ενδιαφέρον το αρχαίο δράμα.

Φιλιά,
Τατιάνα