Τέλος εποχής. Ο εκδοτικός θάνατος Λυμπέρη- Κωστόπουλου

Ένα εξώφυλλο στο Nitro ή στο Life and Style ήταν για πολλά χρόνια, ένα από τα βασικά βήματα της καταξίωσης ενός επαγγελματία της φτωχής ελληνικής showbiz. Έτσι κι εγώ κάποτε. Δεν θυμάμαι πιο ήταν το πρώτο μου εξώφυλλο. Πάντως το κοιτούσα για ώρα όταν το είδα κρεμασμένο στο περίπτερο.

Οι παραγωγές ήταν μεγάλες και εφάμιλλες των εντύπων που κοσμούσαν τα εξώφυλλα στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου. Βέβαια με μια ματιά στα press points του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ρώμης, διαπίστωνε κανείς εύκολα ότι στην Ελλάδα είχαμε περισσότερα περιοδικά. Αλίμονο! Η χώρα της υπερβολής!

Αρκετές από αυτές τις παραγωγές έχω απολαυσει κι εγώ στο παρελθόν. Σε υπέροχους χώρους όπως φωτογραφικά στούντιο, πολυτελή ξενοδοχεία, σπίτια ή πισίνες, συμμετείχε συνήθως ενας ολόκληρος «στρατός » υπαλλήλων. Ο φωτογράφος με δυο βοηθούς, ο υπεύθυνος styling με δυο (τουλάχιστον) βοηθούς, ο κομμωτής με δικό του βοηθό, ο make up artist κάποιες φορές επίσης με βοηθό, ο υπεύθυνος παραγωγής και ο βοηθός του, ο οδηγός του βαν της εταιρίας, πλουσιοπάροχα Catering για όλους τους συμμετέχοντες.

Δεν ξέρω αν είναι αλήθειες ή μυθεύματα τα όσα γράφηκαν και ακούστηκαν για τους αστακούς που παρήγγελναν στελέχη των επιχειρήσεων αυτών και για τα ακριβά κράσιά που χρέωναν στο όνομα των εκδοτών. Ξέρω όμως ότι οι υπάλληλοι αμοίβονταν πολύ καλά και για πολλά χρόνια. Και οι δυο εκδότες ήταν γαλαντόμοι και ανταποδοτικοί ειδικά με τους υπαλλήλους που ξεχώριζαν.

Πολλά γράφτηκαν και για το life style που εισήγαγαν στην ελληνική κοινωνία τα περιοδικά αυτά αλλά και για τον τρόπο που ζούσαν οι ίδιοι οι εκδότες και οι οικογένειές τους. Η αλήθεια είναι ότι κανένας από τους δυο δεν… ανακάλυψε την Αμερική! Ακολούθησαν την τάση που υπάρχει μέχρι και σήμερα παγκοσμίως. Προέβαλαν ένα τρόπο ζωής που είχε ως βάση το χρήμα και την πολυτέλεια. Η λογική λέει ότι είναι λάθος. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο δεν θα λέγατε όχι σε ένα καλύτερο σπίτι, σε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, σε ένα ακριβό ταξίδι.

Η κρίση ήρθε στην Ελλάδα ξαφνικά. Μέσα σε τρία χρόνια σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Όσοι είχαν μεγάλα δάνεια και βασίζονταν στις τράπεζες για τη ρευστότητά τους δεν άντεξαν.

Στην Imako και στις εκδόσεις Λυμπέρης, εργάζονταν στην ακμή τους περίπου χίλιοι υπάλληλοι. Κάποιοι από αυτούς απορροφήθηκαν σε επιχειρήσεις στο ίντερνετ, άλλοι έμειναν στα περιοδικά που πουλήθηκαν. Οι περισσότεροι όμως είναι σήμερα στην ανεργία.

Τα περιοδικά έκλεισαν και κάποια ελάχιστα πουλήθηκαν. Κρίμα. Ηταν πολύ καλές δουλειές και είχαν φανατικούς αναγνώστες.

Τέλος εποχής.

Θέλω να πιστεύω ότι οι ικανοί άνθρωποι δεν χάνονται. Χάνονται αυτοί που δεν ονειρεύονται πια. Αυτοί που χάνουν το κουράγιο τους και τη δύναμη της δημιουργίας.

Σήμερα και μετά την ψήφιση των τρίτου Μνημονίου, ξημέρωσε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν στον κόσμο που θα κτίσουμε εμείς γι αυτά. Ας μάθουμε από τα λάθη μας κι ας προχωρήσουμε μόνο μπροστά.

Τατιάνα