To bullying και οι γονείς

Θέλω σήμερα να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου και τη βιωματική μου εμπειρία από την επίδραση που έχουν οι παρεμβατικοί και ανώριμοι γονείς στα παιδιά τους και στην ένταξη αυτών στο κοινωνικό σύνολο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το σχολείο.

Μετά από δέκα χρόνια σχολικής ζωής, με ένα γιο στην πρώτη Λυκείου και μια κόρη στην πέμπη δημοτικού έχω δει πολλές φορές γονείς να διαμαρτύρονται έντονα στο σχολείο γιατί κάποιο παιδί πείραξε το δικό τους, να μαλώνουν ξένα παιδιά, ακόμη και να κόβουν την καλημέρα στους γονείς του… “δράστη”.

Είναι αυτονόητο ότι σε περίπτωση που ο γονιός νιώσει ότι το παιδί του είναι θύμα bullying θα πρέπει να ενημερώσει άμεσα το σχολείο και το δάσκαλο. Θα πρέπει να το στηρίξει και ίσως να αναζητήσει και έναν προσωπικό σύμβουλο.

Ωστόσο, προσοχή!!! Σε όλα χρειάζεται μέτρο και ψυχραιμία. Δεν θα πρέπει να κάνει κανείς “σκηνικά” στο σχολείο απαιτώντας την τιμωρία του μικρού… “δράστη”, όπως αυτός τη θεωρεί σωστή. Ο εκπαιδευτικός γνωρίζει (συνήθως) τι πρέπει να κάνει. Επίσης, δεν πρέπει να αντιληφθεί το παιδί το θυμό του γονιού γιατί αυτό θα το τρομάξει και θα μεγιστοποιήσει το πρόβλημα μέσα του, θα το θυματοποιήσει ή θα το κάνει πιο επιθετικό.

Η αλήθεια είναι ότι αν θες να προστατέψεις το παιδί σου, καλό είναι να το κάνεις δυνατό και να το μάθεις να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις μόνο του. Μάθε του ότι οι τραμπούκοι επιλέγουν αυτούς που πληγώνονται και το δείχνουν έντονα ή και αυτούς που δεν αντιδρούν. Τονώστε του την αυτοπεποίθηση και πείτε του ότι μπορεί να το αντιμετωπίσει.

Θα σας πρότεινα ακόμη να μην απειλήσετε τους γονείς της άλλης οικογένειας ότι θα τους πλακώσετε στα μπουνίδια αν το παιδί τους ξαναπειράξει το παιδί σας. Αυτό θα δημιουργούσε ένα πολύ κακό κλίμα για το παιδί σας στο σχολείο και θα του δώσει την αίσθηση ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του.

Επίσης, είναι καλό το παιδί να μην λέει συνέχεια στο σχολείο ότι “θα το πω στη μαμά μου ή στο δάσκαλο”, γιατί αυτό θα το καταστήσει αντιπαθές στους συμμαθητές του, με αποτέλεσμα αν κάποιος το ενοχλεί, να σταματήσει, αλλά το παιδί να περάσει στην απομόνωση, που είναι εξίσου επώδυνη.

Ψυχολογία δεν έχω σπουδάσει. Σας γράφω μόνο με την εμπειρία της μαμάς, που πιστεύω, ωστόσο, ότι μπορεί να σας φανεί κι αυτή πολύτιμη.

Φιλάκια πολλά
Τατιάνα