Το ταξίδι μου στην Πάτμο!

Ο τόπος αυτός έχει μια ενέργεια ξεχωριστή. Την ενέργεια που του κληροδότησε η ίδια η ιστορία του. Με ένα μαγικό τρόπο, τα σημάδια της ιστορίας αυτής, έμειναν ανέγγιχτα από το χρόνο και κυρίως από το σκληρό ανθρώπινο χέρι, αυτό που σε πολλά άλλα μέρη της χώρας, βεβήλωσε την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Το ταξίδι των επτά ωρών με το πλοίο της γραμμής δεν με κούρασε καθόλου. Τσάκισα ζεστές τυρόπιτες, τέλεια muffins και μοσχοβολιστό cappuccino. Ρούφηξα καθαρό αέρα και αλμύρα στο κατάστρωμα. Διασκέδασα με τον ενθουσιασμό των παιδιών. Αυτή η προσμονή της άφιξης σε ένα νέο προορισμό είναι πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι του ταξιδιού.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που το πλοίο προσέγγισε το λιμάνι, διέκρινα το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Δεσπόζει στην κορυφή του βουνού. Αν δεν γνωρίζει κανείς, το περνά για μεσαιωνικό κάστρο. Γύρω του είναι κτισμένη η πανέμορφη χώρα, με τη βυζαντινή αρχοντιά.

Επισκεφτήκαμε τη Μονή, την επομένη της άφιξής μας. Η Χώρα ήταν ήσυχη. Οι τουρίστες δυστυχώς ελάχιστοι στο νησί. Δυο φασαριόζικες παρέες έσπαγαν τη σιωπή. Η οικογένεια Ευαγγελάτου και η πολυπληθής οικογένεια Λεβέντη. Ο διευθυντής του ΑΝΤ1 με τη σύζυγο, τα τρία του παιδιά, τους γονείς του και τα αδέλφια του, βρέθηκε και αυτός στην Πάτμο για να βαφτίσει ένα από τα δίδυμα κοριτσάκια της Calliope.

Περάσαμε τις πύλες του μοναστηριού, η ιστορία του οποίου αρχίζει το 1088. Μετά την περιήγηση στο ναό, ο πατέρας Μαρτινιανός μας ξενάγησε στα δροσερά άδυτα της Μονής. Η δομή της είναι δαιδαλώδης. Είναι σαν λαβύρινθος. Στενοί διάδρομοι οδηγούν στα κελιά, το εργαστήριο συντήρησης έργων τέχνης, την τράπεζα που γευματίζουν οι μοναχοί και τα σκευοφυλάκια με τα ανεκτίμητης αξίας κειμήλια. Αν μας άφηνε μόνους θα δυσκολευόμαστε πολύ να βρούμε την έξοδο. Τώρα κατάλαβα γιατί λένε ότι ο Ουμπέρτο Έκο εμπνεύστηκε εκεί το «Όνομα του Ρόδου».

Στα παιδιά άρεσε πολύ το μουσείο της Μονής. Στην είσοδο μας προμήθευσαν με ένα χαριτωμένο παιδικό έντυπο, που μας βοήθησε να παίξουμε ένα ωραίο παιχνίδι με τα εκθέματα. Γελάσαμε πολύ με τη Λυδία. Μόλις έχει αρχίσει να διαβάζει. Βλέποντας το καρτελάκι σε ένα χρυσό σταυρό του 18ου αιώνα, μου ζήτησε…18 ευρώ για να τον αγοράσει!!! Το shopping είναι τελικά στο DNA της γυναίκας από τα γεννοφάσκια της!!!

Την άλλη μέρα το πρωί, μετά από ένα λουκούλλειο πρωινό, που περιελάμβανε ζουμερή τάρτα με ολόφρεσκα ροδάκινα, κέικ σοκολάτας, σπιτικές μαρμελάδες και ζεστά κρουασάν, επισκεφτήκαμε το Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Ο Νικόλας απογοητεύτηκε. Τον είχαμε προετοιμάσει μιλώντας του για το προφητικό κείμενο, που υπαγόρευσε ο Άγιος Ιωάννης στον μαθητή του και τη φωνή Θεού που ακούστηκε όταν ο βράχος της σπηλιάς σχίστηκε στα τρία και ίσως στο παιδικό του μυαλουδάκι να περίμενε να δει μια φοβερή και τρομερή, σκοτεινή σπηλιά. «Γιατί μαμά έκτισαν εκκλησάκι, ήθελα να την αφήσουν τη σπηλιά έτσι όπως ήταν παλιά» είπε. Ο λιτός ναός που περιβάλει τον ιστορικό βράχο, του φάνηκε πολύ κοινότοπος. Σίγουρα ένα παιδί δυσκολεύεται να νιώσει τη θεία δύναμη που κρύβει η απλότητα ενός βράχου, κρυμμένου πίσω από τον ίσκιο τον πεύκων εδώ και δυο χιλιετίες.

Αργότερα κάναμε μπάνιο στον Κάμπο, μια συμπαθητική παραλία με δροσερά αιγαιοπελαγίτικα νερά, προστατευμένη από τους ανέμους.

Τέλος, επειδή όπως σας έχω πολλές φορές εκμυστηρευτεί, έχω λατρεία στο φαγητό δεν μπορώ να κλείσω το κείμενο αυτό χωρίς να σας προτείνω δυο εξαιρετικά εστιατόρια. Αν ποτέ επισκεφτείτε την Πάτμο δεν θα πρέπει να παραλείψετε να δειπνήσετε στη βραβευμένη με χρυσό σκούφο Vegera. Δοκιμάστε σολομό καπνιστό σε ξύλο τριανταφυλλιάς από τον σεφ. Καταπληκτικές γεύσεις έχει και ο Μπενέτος. Καθίσαμε σε μια δροσερή βεράντα σαν μεσογειακή όαση, με θέα τη θάλασσα. Τριγύρω είχε ένα μεγάλο μποστάνι. Οι ολόφρεσκες γεύσεις και μυρωδιές του κάνουν τα πιάτα να ξεχωρίζουν.